Vijf minuten voor de training begon, viel mijn blik op mijn sportschoenen. Wat een prachtige veters! Ik strikte ze opnieuw, maakte een dubbele knoop en voelde hoe soepel het lint zich aan mijn vingers aanpaste. Donkerblauw, plat en in het midden een wit stippelrandje.
Ik vroeg mij af wie er voor de veters in schoenen verantwoordelijk is. Wie beslist daarover? Degene die (het uiterlijk van) de schoen ontwerpt? Heeft die persoon zelf een collectie veters bij de hand? Of worden er bij elke schoen ook bijpassende veters vervaardigd? Je zou haast zeggen van wel, want bij mijn vorige paar hadden de veters en de schoenen dezelfde perfecte grijsblauwe kleur. Bij de zwarte van daarvoor was de tong, de neus en de binnenzool net zo knalroze als de veters. En die veters hadden ook nog een subtiel zwart streepje.
Ik keek opnieuw naar de schoenen aan mijn voeten. Dezelfde donkerblauwe kleur als de veters, alleen de zolen waren wit en bij de hiel zat er een rozerood randje. Ik was al enthousiast over de schoenen (omdat ik er lekker op kon lopen) maar nu ik ze goed had bestudeerd, was ik er helemaal weg van.
Helemaal gegrepen door het veter-fenomeen haalde ik me mijn tot-in-de-tuin-gedegradeerde gympen voor de geest. Oranje, ja, maar hadden die nou oranje veters? Het antwoord boeide mijn stopwatch niet: drie – twee – een – start!
nb. ze bleken teleurstellend gewoon wit te zijn.