Eigenlijk hou ik heel erg van treinreizen.
Maar gisteren even niet.
Mijmerend naar buiten kijken ging niet omdat de ramen te vuil waren. Ook met gesloten ogen mijn gedachten zomaar wat laten ronddwalen lukte niet want drie banken achter me zat een hoogopgeleide vrouw met een doordringende stem een zakelijk telefoongesprek te voeren. Ze praatte drie kwartier lang in op een collegaatje en gebruikte daarbij termen als leiderschap, vastlopen en accepteren.
Gelukkig verraste de conducteur ons via de intercom op het weetje dat het milieuvriendelijk was van de trein door voor de stations ‘uit te rollen’. Wij, als treinreizigers, kregen allemaal een complimentje.
Ik wilde dat, bij de OV-chipkaart, in mijn zak steken. Dat ging niet want er zat stof tussen de rits van mijn jaszak. Toen moest ik wel een gat in mijn jaszak knippen om de chipkaart eruit te wurmen. Want ja, uitchecken moet.
Op de terugreis was er niets bijzonders, gewoon tien minuten vertraging waardoor de overstap mislukte. Maar dat was niets bijzonders.