Auteur: admin

Omdat we onze dagen nu anders moeten invullen, heb ik wat alternatieven bedacht.  We hebben het ontbijt in tweeën gedeeld. Dat wil zeggen op tijd opstaan en met een kop koffie het krantje lezen (hij) en aan mijn nieuwe boek werken (ik). Daarna nemen we een echt ontbijt met yoghurt, fruit, thee en brood en in plaats van een paar keer per week naar de fitness of sportclub gaan, bewegen we vervolgens een kwartiertje mee met Olga Commandeur.

Soms lezen we dan via Skype onze kleinkinderen een verhaaltje voor en omdat het dan nog altijd veel te vroeg is om t.v. te kijken of te lezen, heb ik de VK’s op het programma gezet. (VK’s zijn Vervelende Klusjes zoals diepvries ontdooien, klerenkast uitmesten, voorraadkast schoonmaken, knopen en lusjes aannaaien etc. Het voordeel van V.K.’s is, behalve dat het klusje eindelijk aangepakt wordt, dat je er ook een tevreden gevoel van krijgt.)

Vandaag was de koelkast aan de beurt. En omdat ik een lieve man heb (en een hekel aan elektrische huishoudelijke apparaten) ging hij de kamer stofzuigen. Toen de koelkast schoon was, hoorde ik dat er aan de andere kant van de deur nog steeds gestofzuigd werd. Jeetje, daar werd grondig gezogen! Ik dweilde de keuken en we waren tegelijk klaar.

Dacht ik. De stoelen stonden nog op tafel, de mat was opgerold en hij zat aan de stofzuigermond te prutsen. Kapot. Want paste net niet onder de bank.

Met prioriteit wordt er voor morgen een nieuw V.K. ingelast: inderdaad ja het op internet uitzoeken van een nieuwe stofzuiger. Want op zuigers uit het guldentijdperk zit waarschijnlijk geen garantie meer. 

Iedereen kent wel de mooie paarse en groene plaatjes die van de Aurora Borealis in tijdschriften en op internet te vinden zijn. Maar het échte Noorderlicht moet je zoeken in Scandinavië, in Lapland, boven de poolcirkel… of in IJsland. En dat laatste gingen we doen. Met het weer hadden we geluk, de sneeuwstorm was net uitgewoed en er was helder weer voorspeld. Winderig, koud, maar helder. De eerste voorwaarde voor het zien van het Noorderlicht was daarmee al vervuld. De tweede voorwaarde hing samen met de aanwezigheid van actieve zonnewinden. De voorspellingen daarvan waren niet zo gunstig, maar het kon allemaal nog ten goede keren. 

Warm aankleden was het advies. En dat deden we. Met een thermisch shirt, twee shirts met lange mouwen, een fleece-trui, een thermische lange legging, een spijkerbroek, skibroek, twee paar sokken, snowboots, een ski-jack, een bodywarmer, muts, hoofdband en sjaal, was ik bijna net zo breed als ik lang (kort) ben, maar ik was wel warm. De bus bracht ons van het sfeervol verlichte Reykjavik naar een uithoek op een schiereiland waar geen lichtvervuiling was. In het donker in de kou wachtten we op het Noorderlicht. Het was volle maan. Dat was niet zo gunstig. Kwestie van afwachten en geluk hebben. Terwijl we wachtten, vroor het dat het kraakte. We zagen de Grote Beer en de Poolster maar geen Noorderlicht. We wachtten verder. Er waren vallende sterren en eindelijk was daar ook het Noorderlicht. 

Hè? Het Noorderlicht? Ik zag geen Noorderlicht, ik zag geen spectaculaire groene en paarse lichtflitsen, ik zag wel een vage grijzige boog aan de donkere hemel, was dat het Noorderlicht? Ja, dat was het Noorderlicht voor vandaag, weliswaar miniem maar dat was toch echt het Noorderlicht. Maar dat spektakel dan? Tja, dat is zeldzaam, dat is als het winnen van een loterij. Maar bij elke loterij is er een troostprijs en die troostprijs heet hier: foto! Het is zo dat er op een goed gelukte foto meer te zien is dan met het blote oog wordt waargenomen. Een goede camera kan de tekortkomingen van het oog gedeeltelijk compenseren. Maar dan moet je weten hoe je met je fototoestel moet omgaan.

Het Noorderlicht, de aurora borealis, ik weet nog steeds niet of ik het gezien heb. Het was er wel, want ik heb het op de foto’s gezien van een paar mensen uit onze groep, maar mijn ogen hebben dat zo niet gezien. En mijn camera ook niet. 

De camera van R, gelukkig wel.

Hij wees naar een boom en zei tegen mij: ‘Zullen we daar rond een uur of vier nog wat ballen inhangen? Ik heb er nog over.’ Ik vond het prima. Inderdaad stond er in een hoekje een boom nog een beetje kaal te wezen. Om vier uur kwam hij aanzetten met maar liefst drie volle dozen: ‘Die had ik bedoeld voor buiten, maar daar hangt genoeg.’ In de eerste doos zaten witte bollen van meloenformaat, allemaal apart ingepakt in cellofaan. ‘Mooi!’ zei ik. In de tweede doos zaten zilveren kerstballen van hetzelfde formaat. ‘En daarin zitten gouden,’ zei hij. Maar dat was niet zo. Het waren ook zilveren. 

Terwijl hij de doos in een of ander magazijn ging ruilen voor gouden ballen, pakte ik alvast een witte bol uit het zakje. Er zat een ophanglusje aan, dus de ophanghaakjes die hij had meegebracht, hadden we niet nodig. Ik had de eerste bal nog maar net in de boom hangen, toen hij al terug was met de andere doos en een ladder.

‘Dat wordt weer prachtig,’ zei hij tussen gekscherend en serieus in. ‘Ik heb al veel gezien in mijn leven, maar dit gaat alles slaan.’ Hij deed een stap naar achteren en monsterde de boom zoals een schilder het schilderij bekijkt waar hij aan werkt. Dat was voor mij het teken dat het hier om serieus decoreren ging. Hier werden niet zomaar ballen in de boom gehangen, dit gebeurde met verstand van zaken. Hing mijn witte bal daar dan wel goed? Ja best wel.

Vrolijk zei hij: ‘Als jij me nou de ballen aangeeft, zo’n beetje om de beurt uit elke doos een, dan komen ze lekker verdeeld in de boom te hangen.’ ‘Goed plan,’ zei ik. En dat vond ik ook echt, want mijn manier van kerstbomen versieren is niet meer dan ‘het hangt erin, dus het is goed.’ We werkten lekker door. Ik haalde de ballen uit het zakje, deed er een haakje aan – want met haakje hangen ze toch nog net iets mooier – en hij hing ze op de perfecte plaats in de boom. In totaal hadden we ballen genoeg voor vier bomen.  

Als je me niet gelooft, ga in de grot van Mergelrijk in Valkenburg kijken, daar zie je het meteen: esthetisch verantwoord gedecoreerde bomen, in een lijn met de rest van de grot. Echt de moeite waard.

We wandelen in een mooi herfstzonnetje tussen veld en bos naar een naburig dorp. Op een pittige helling kwamen we twee dames tegen die gezellig aan het kletsen waren. Het viel me op dat ze dat ook bleven doen toen ze tegen de heuvel opliepen, die wij afdaalden. Ik groette en maakte een kleine opmerking over hun goede conditie. Na een kort praatje wandelden wij verder. Omlaag. Omhoog. Enkele herfstige foto’s gemaakt. Bijna omvergelopen door een hond met twee meter tak in de bek. neergestreken voor een kopje koffie. Uitgerust verder. Langs de beek kwamen we de beide dames opnieuw tegen en we wisselden weer een paar woorden. Grappig. Ze liepen blijkbaar dezelfde wandeling maar andersom. Een heel eind verder lag er een kaartje op het pad. Het bleek een identiteitskaart te zijn. Op de foto herkenden we een van de twee dames en zij waren nu al drie kilometer van ons verwijderd. Teruglopen had geen zin. Ik stak de kaart in mijn tas en terwijl we erover praatten, laaide mijn ikzoekaltijdallesop-instinct op. De meisjesachternaam van X. was nogal ongebruikelijk, maar door haar mooie handschrift was de achternaam Y. van haar man goed te lezen. Dat werd bevestigd door de gegevens op de achterkant. De kaart bleek afgegeven te zijn in mijn eigen gemeente, dat betekende dus dat X. in een van de (toen nog) zes dorpen moest wonen. Thuis kroop ik meteen achter de computer. Facebook gaf geen resultaat voor X en Y, wat ik gezien de leeftijd, al verwacht had. De Telefoongids kende geen enkele X in de regio, maar wel een Y in S, twee in een ander dorp en er woonde zelfs een Y bij mij om de hoek. Ik belde de Y in S, maar ze was het niet, de Y om de hoek nam niet op, van de beide andere viel er een weg vanwege de verkeerde meisjesnaam, dus moest het de andere zijn. En ze was het! Ik beloofde de kaart zo snel mogelijk bij haar in de bus te stoppen. Ik blij, zij blij. Een paar minuten later ging de telefoon. Het was X! Of ik even aan wilde bellen als ik de kaart kwam brengen. Dat heb ik net gedaan. Ze had een fles wijn voor me klaar staan! 

Ja, het woord ‘plaag’ klinkt negatief, ik weet het, maar ik moet het even kwijt.

Zaterdagochtend. Er was een tourrit van (race)fietsers met een pauzeplek aan de rand van ons dorp en ik moest een boodschap doen in H. Omdat route 1 naar H. al maanden afgesloten is vanwege wegwerkzaamheden, route 2 op zaterdagochtend bijzonder in trek is bij hondenbaasjes (en ik behoorlijke kuiten heb), koos ik voor route 3, die begint met een breed twee richtingen fietspad. 

Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Wie mij kent, weet dat ik van bewegen hou en dat ik iedereen zijn sport van harte gun. Echt. Ook het in bonte kleren gestoken leger dat over de Limburgse paden en wegen raast. Maar toen even niet.

Net voordat het fietspad op de doorgaande weg uitkomt, draait het omhoog. En precies daar vloog een kleine groep idioten door de korte bocht de rijweg op. Tegelijkertijd stormde een grote groep, twee-drie man breed, over het fietspad in een rotvaart naar beneden. Ja, ze wapperden heus wel wat met hun handjes, maar dat hielp niet. Ik schrok me dood! Sprong van mijn fiets, zocht dekking in de berm en liet scheldend het onweer passeren.

Op de terugweg nam ik, wijzer geworden, de landelijke hondenuitlaatroute. Maar dat had ik dus ook beter niet kunnen doen. Ik zat weer op de route … één Marleen en héél veel racefietsers die vanuit de pauzeplek bleken te komen…  en het was een smalle weg… Gelukkig zágen ze me wel, in mijn oranje T-shirt, maar lekker fietsen was het niet. 

Alsjeblieft heren (en dames) racefietsers, hou rekening met ‘gewone’ fietsers. Wij kunnen niet zo hard en wij zijn niet zo flitsend gekleed. Bovendien dromen wij er ook niet van alsmaar sneller te kunnen, wij willen gewoon van A naar B, zien wat er om ons heen gebeurt en heelhuids in C aankomen.

Ik weet dat wij een ergernis voor jullie zijn, als we op onze fietsjes gezellig kletsend naast elkaar over het fietspad rijden, maar weet ook dat wij ons een hoedje schrikken als jullie ineens (zónder bel) achter ons opduiken of, zoals zaterdag, als een kudde op hol geslagen buffels op ons aan komen vliegen.

Ik heb het gedaan: om 23.55 uur gisteravond heb ik Wordfeud van mijn apparaten gegooid! En dat is best moedig van mij, want het spelletje is me op het lijf geschreven.
Waarom ik het ervanaf gegooid heb? 

Ik zal het je uitleggen.

Ongeveer een jaar geleden kreeg ik een nieuwe telefoon met meer opslagruimte en meer power. Dus downloadde ik eindelijk dat spelletje dat iedereen al jaren kende.
Ik weet nog goed dat ik er in het begin niets aan vond. Het duurde me allemaal veel te lang. Had ik een mooi woord klaarliggen, moest ik zeventig uur wachten voor ik het kon neerleggen.
Doorgewinterde spelers zeiden dat ik er wel aan zou wennen; ze raadden me aan nog even door te zetten. Had ik dat nou maar niet gedaan.
Maar dat deed ik dus wel. Ik leerde regeltjes en handigheidjes en wist een handjevol tegenspelers te verzamelen. Ik speelde spel na spel omdat ik het leuk vond en om beter te worden. (Zo zit ik nu eenmaal in elkaar).

Vanmorgen stond ik in de soep te roeren – met de Wordfeud app – erbij en ineens drong het tot me door: als ik zo doorga, komt er van mijn nieuwe boek niets terecht, dan verfranst mijn huishouden en wordt de stapel te lezen boeken alleen maar groter. Dus, weg met Wordfeud voor ik er echt verslaafd aan raak.

Dat boek gaat er komen, dat beloof ik je, maar misschien zitten er wel wat veel woorden met een q, x of y in…

De afgelopen week waren we aangewezen op elk streepje schaduw dat onze tuin te bieden had. Tenminste dat dachten we. Tot ons te binnen schoot dat er nog een oude partytent op zolder lag. Natuurlijk meteen van zolder gehaald. Zeil op het gazon uitgespreid, buizen, touwtjes en haringen gesorteerd en – hoewel er een en ander ontbrak- lukte het ons het ding op te zetten zonder gevaar op echtscheiding. Tevreden vanuit een tuinstoel kijkend zei hij: ‘Daar zetten we in het weekend het badje voor de kleinkinderen onder. Dan kunnen ze spetteren en spelen zonder te verbranden terwijl wij ze in het oog houden.’  ‘Ja,’ antwoordde ik. ‘Alleen wel een beetje jammer van die geit.’  ‘Geit?’  ‘Ruik je ze niet? Ergens hier in de buurt heeft iemand een geit. En die stinkt!’ 

Hij snoof, keek me aan… snoof nogmaals maar schudde zijn hoofd. ‘Ik ruik wel iets, maar het zal geen geit zijn. De achterburen hebben geen geit, de buren hebben geen geit en wij zelf hebben ook geen geit.’  ‘Oké, dan is het geen geit,’ gaf ik toe. ‘Maar het is iets dat stinkt als een geit.’ Terwijl ik de laatste klittenbandjes van het tentdoek dicht maakte, rook ik de stank ineens heel hevig. ‘O, nou weet ik het! Het is de tent die zo stinkt, het is dit zeil!’ Hij kwam naast me staan, rook aan het zeil en gaf me gelijk. ‘Morgenvroeg is de stank weg,’ beloofde hij. 

Niet dus. Vanmorgen stonk onze tuin nog steeds naar een geitenstal. Nadat ik er een halve bus wc-geur op leeggespoten had, rook het er naar wc-verfrisser-in-een-geitenstal. Mijn was, die ik normaal buiten droog, staat naast de bakken bloeiende petunia’s en zelf zit ik binnen. 

Heeft iemand een tip?