BLOGJES

Kent u die bank die haar adviescentra in prachtige panden huisvest? Het is dezelfde bank die de kantoren in de dorpen sluit om, naar eigen zeggen, de dienstverlening aan haar klanten te verbeteren. Hoe verzin je het! Kwestie van communicatie? Van die bank kregen we een uitnodiging om bijgepraat te worden over onze ‘belegging.’ Helaas is die belegging niet meer dan het bedrag dat we gespaard hebben om zonder problemen begraven te worden. Maar dat kan de pret niet drukken; we gingen op de uitnodiging in.
De navigatie bracht ons naar een prachtig monumentaal pand in een afgelegen dorp. Glazen deuren schoven geluidloos open en in een ruime en aangenaam verwarmde entree werden we door twee dames vriendelijk ontvangen.
Een van beide dames leidde ons door de schitterend gerenoveerde historische carré-boerderij naar een luxueus ingericht kantoor. Daar konden we kiezen tussen koffie, thee of zelfs lekkere koffie, bijvoorbeeld cappuccino. Mijn grap, dat ik liever lekkere dan smerige koffie dronk, kwam niet over, maar ook daarover niet getreurd.
Het immer laagblijvende rentepercentage op de gewone spaarrekening vond ik wel een reden om te treuren, maar daar kon de aardige juffrouw dan weer niets aan veranderen. Dat ze het verkeerde dossier voor zich had liggen en ons met de verkeerde naam aansprak, weer wel, maar ach…
Ze informeerde ons uitgebreid in Jip-en-Janneke-taal over andere beleggingsvormen. We zogen alle informatie op, want goede raad was duur, dat zagen we om ons heen.
Omdat er uiteindelijk onder de streep niets voor ons veranderde, hebben we alles maar gelaten zoals het was.
Twee dagen later kregen we een mailtje waarin gevraagd werd het gesprek te ‘evalueren.’

Tja, wat moet je dan zeggen?

Nicky’s herdenkingsmonumentje

Er is iets raars aan de hand met Nicky. (Ja, díe Nicky bedoel ik inderdaad).
Waarom ik niet gewoon Nicky Verstappen schrijf? Dat is een kwestie van gevoel, precies uitleggen kan ik dat niet, maar sinds ik weet van het bestaan van Jos B, voelt Nicky beter dan Nicky Verstappen.
Het heeft waarschijnlijk te maken met het monumentje van Nicky op de Brunssummerheide.

Al tientallen jaren lopen we met onze hardloopgroep kris kras over de Brunssummerheide. Zelfs al in de tijd toen Nicky nog leefde. En ook in de buurt van de Heikop. Daar stonden toen tenten en er speelden kinderen, onbezorgd en vrolijk, zoals kinderen horen te spelen.
Na het drama kwam het monumentje. In de eerste jaren riep de aanblik ervan bij mij niet alleen het beeld op van dat open, vrolijke jongensgezicht, maar ook de vragen: Waarom? Wie? En Hoe moet dat voor de ouders zijn?

Langzaam werd dat anders. En, al heb ik het idee dat men dicht bij de plek waar het gebeurde toch iets intenser meeleefde dan in de rest van het land, toch verbleekten de emoties met het verstrijken van de jaren. Ook bij mij. Nicky Verstappen werd een woord, een richting, een punt in een hardlooproute.

Nu echter, na het vinden van Jos B. zit het jongetje Nicky weer opnieuw op mijn netvlies. Ook de beladenheid van de plek waar het monumentje staat, is weer helemaal terug. En niet alleen bij mij. Telkens als we er met de groep passeren is er wel iemand die Nicky ter sprake brengt. Zou dat ooit nog slijten?

Op de dag waarop weerman Thijs Zeelen na de heetste zomer ook een record-koude septembernacht meldt, kan ik ook een ‘record’ melden. Ja, die aanhalingstekens horen erbij, want op zich is 5 km in 33 minuten natuurlijk een record van niks. Toch is de deelname aan de IBA Leisure Run – een eenmalige hardloopwedstrijd over de Buitenring rond Parkstad – voor mij een record, een mijlpaal.

Meer dan twintig jaar geleden begon ik met hardlopen. Dat ging lekker. Niet hard, maar wel vér, tot halve en hele marathons toe.

Een jaar of vijf geleden ging mijn conditie – door medisch gezeur – bergaf … en nog meer bergaf tot ik uiteindelijk helemaal stil stond.

Met vallen en opstaan, minutenloopjes, stimulerende hardloopapps, de vrienden van de ZML en sinds vorig jaar een nieuw loopmaatje, is het me vandaag gelukt 5 km aan een stuk te lopen. En daar ben ik trots op.

Vanmorgen had ik haast. Ik moest voor negen uur in de auto zitten en van te voren wilde ik nog snel naar de supermarkt om daar met mijn volle zegelkaart twee waterglazen te halen. De waterglazen waren op, wat te verwachten was, want het was de allerlaatste dag van de spaaractie.
Terwijl ik met lege handen langs de kassa liep, zag ik daar mijn kapster staan. Tijdens een heel kort praatje, maakte ze een gebaar met haar handen dat ik wel registreerde, maar dat niet echt tot me doordrong. Pas op de fiets naar huis realiseerde ik me wat het voor een gebaar was, haar handen gingen omhoog, ze bewoog met haar vingers, maar ze maakte het gebaar niet af. Wat had ze willen doen? Iets met mijn haar? Zag ik er niet uit? Ik was onder de douche geweest, had mijn haar gewassen en …. nee niet geföhnd…. ook geen gel erin… O, jee…. had ik mijn haar zelfs niet gekamd?

Als je naar de foto’s kijkt, denk je misschien: hm… een boek… en een groepje sporters bij een vijver, dat is niet bijzonder. Maar voor mij is het dat wel.

Afgelopen zondag kwamen we langs de de vijver (die Koffiepoel heet.)  ‘Kijk eens hoe mooi!’ riep iemand. ‘Fotomomentje!’ riep een ander… en even later werd de foto gemaakt. Het resultaat mag er zijn: alleen maar vrolijke gezichten.

Buiten warm. Binnen warm. Buiten zoek ik de schaduwrijke plekjes op. Soms heb ik het geluk dat er een zuchtje wind naar me toe komt. Binnen, schrijvend aan mijn nieuwe boek, is het zo mogelijk nog warmer. De tuindeur staat open, maar het enige effect is dat de warme lucht van binnen zich vermengt met de warme lucht van buiten. Alle planten in pot en tuin smeken om water.

Gisteren, na weken van puffen en zweten, was de weerman eindelijk bereid een flinke bui te voospellen. De hele dag was het, in afwachting van de regen, warm, warmer, warmst en heet, heter, heetst. Van regen niets te merken. De zon bleef maar schijnen. Tegen de avond zag ik eindelijk donkere wolken aan komen drijven, zwaluwen vlogen hoog in de lucht en de wind stak op… Er vielen een, twee, drie… acht, negen, tien druppels… Uit de tuinen in de buurt klonk gejuich. Ineens brak de bewolking open en het was weer droog.

Tja, eerlijk is eerlijk, het warme weer heeft zo ook zijn voordelen: het aubergine-experiment gaat slagen en zulke dikke tomaten heb ik nog nooit gehad.
Goed beter best.