BLOGJES

Als je naar de foto’s kijkt, denk je misschien: hm… een boek, een groepje sporters bij een vijver, dat is niet bijzonder. Maar voor mij is het dat wel.

Het boek is de nieuwste jubileumomnibus van Zomer en Keuning waar een kort verhaal van mij in staat en ik vind het nog altijd bijzonder mijn verzinsels in een boek te zien staan.

Van beide andere foto’s word ik blij. Met de ZML (Zondag Morgen Lopers) rennen we al zo’n vijftien jaar elke week een uurtje door de Brunssummerheide. Ik ben er dankbaar voor dat mijn lijf dat nog altijd toelaat.
Afgelopen zondag kwamen we langs de de vijver (die Koffiepoel heet. )‘Kijk eens hoe mooi!’ riep iemand. ‘Fotomomentje!’ riep een ander… en even later werd de foto gemaakt. Het resultaat mag er zijn: alleen maar vrolijke gezichten.

Buiten warm. Binnen warm. Buiten zoek ik de schaduwrijke plekjes op. Soms heb ik het geluk dat er een zuchtje wind naar me toe komt. Binnen, schrijvend aan mijn nieuwe boek, is het zo mogelijk nog warmer. De tuindeur staat open, maar het enige effect is dat de warme lucht van binnen zich vermengt met de warme lucht van buiten. Alle planten in pot en tuin smeken om water.

Gisteren, na weken van puffen en zweten, was de weerman eindelijk bereid een flinke bui te voospellen. De hele dag was het, in afwachting van de regen, warm, warmer, warmst en heet, heter, heetst. Van regen niets te merken. De zon bleef maar schijnen. Tegen de avond zag ik eindelijk donkere wolken aan komen drijven, zwaluwen vlogen hoog in de lucht en de wind stak op… Er vielen een, twee, drie… acht, negen, tien druppels… Uit de tuinen in de buurt klonk gejuich. Ineens brak de bewolking open en het was weer droog.

Tja, eerlijk is eerlijk, het warme weer heeft zo ook zijn voordelen: het aubergine-experiment gaat slagen en zulke dikke tomaten heb ik nog nooit gehad.
Goed beter best.

Afgelopen week maakten we een fietstocht. We zouden de boel de boel laten en gewoon onze benen het werk laten doen. Geen grote plannen, alleen maar wat kletsen. En genieten van de omgeving, het weer, de mensen, het eten en de wijn. Nergens aan denken, niet piekeren: onze zinnen verzetten, meer niet.
We hadden gekozen voor een rondje Bodensee. Van de Oostenrijkse stad Bregenz via Zwitserland, Duitsland en het bloemeneiland Mainau weer naar Bregenz. Voor mensen die ervaring hebben met fietsvakanties is de duur, de afstand en de zwaarte van de tocht niet echt spectaculair maar voor ons was het op dit moment perfect.
Alles was zoals we het maar konden wensen, de zon scheen, de mensen waren vriendelijk en het landschap was prachtig.
Maar toch… de rozen op het eiland Mainau stuurden mijn gedachten naar Late lente dat over rozen gaat en in oktober gaat verschijnen… via dat verhaal belandde ik bij verdrietige herinneringen aan een goede vriend … we passeerden slot Montfort dat me terugbracht naar mijn jeugd … ik maakte foto’s van een Hundertwasser gebouw en besloot dat die boven het bureau zouden komen te hangen en ik reed mijn achterband lek. Toen ik mopperend en zwetend een uur lang langs een drukke weg moest lopen, drong tot me door dat je – hoe ver je ook gaat – je jezelf toch altijd meeneemt.

Moestuinen zijn in. De supermarkt deelt kruidenpotjes uit en op internet vind je allerlei informatie over het (biologisch) kweken van groenten en fruit. En ook ik begon een aantal jaren geleden met het planten van een paar tomatenplanten in de border. Dat die tomaten een vlinderstruik en een forsythia als buren hadden, leek ze niet te deren; ze groeiden voorspoedig en gaven rijkelijk vruchten. Die oogst aan smakelijke rijpe tomaten stimuleerde mij enorm en het jaar daarop breidde ik mijn moestuintje uit.  Courgettes, aardbeien, en prei wonnen het van de vlinderstruik. Op de plaats van de schoenlappersplanten kwamen worteltje en sla en in plaats van twee tomatenplanten namen er we tien.
Er was een jaar waarin alle aardbeien voor de vogels waren en ik tevergeefs probeerde erwten te kweken, in een ander jaar eiste de prei-mot de helft van mijn prei op.  (Om dit in een goed perspectief te plaatsen, het waren dertien planten; want zo groot is onze tuin nou ook weer niet.)
In een overmoedige bui plantte ik vorig jaar drie pompoenen. Daarmee was meteen de helft van de beschikbare grond ingenomen. Dit jaar dus geen pompoenen en het net ligt al over de aardbeien.
Nu, op de helft van mei, zie ik veelbelovende tomaatjes, aardbeien met blozende wangen, lente-uitjes, wortelen en prei. Helaas zijn de slakken er met bijna al mijn courgettes en mijn sla vandoor. Ik hoop dat ze vergeten zijn waar ze de boel gehaald hebben, zodat een nieuwe ronde zaai- en pootronde het wel haalt.

Vandaag heb ik op de plaats waar de narcissen stonden prinsessenboontjes gepoot. En omdat ik heb horen zeggen dat koffiedrab goed zou zijn, heb ik er telkens wat koffiedrab bij gedeponeerd.
Het is een risico, die ‘koffie’-bonen, ik weet het. Voor het hetzelfde geld eten we straks bruine bonen

De avond begon te vallen toen we over A2 naar huis reden. Links van ons flitste de ene na de andere auto voorbij, maar wij hadden geen haast en de stroomsnelheid van de rechterbaan beviel ons prima. Zodoende zag ik achterlichten, heel veel verschillende achterlichten. Ik begon erop te letten.
Er waren lelijke achterlichten. En saaie achterlichten die uit fantasieloze rechthoekjes en ovaaltjes bestonden. Maar er waren ook prachtige lichten. Ik was weg van een strak belijnde op zijn kant liggende U. Daarna passeerde een gestileerde L. Het in eerste instantie saaie rondje was, bij nadere beschouwing, opgebouwd uit een aantal kleiner wordende cirkels. Ook leuk. Een grote (dure?) auto bezat twee mooie helderrode strepen. Ik zag een trapezium en iets wat op een accolade leek.
Bestonden er achterlichtontwerpers, vroeg ik me af? Vast wel.
Of zouden de ontwerpers van de auto’s de achterlichten meenemen in hun ontwerp? Kan ook.
Naarmate de rit vorderde, stelde ik vast: hoe duurder de auto, hoe mooier het achterlicht. Nee, geen verrassende conclusie. De tweede conclusie: hoe ouder de auto, hoe saaier het licht, was ook niet verrassend.
Thuis gekomen, rende ik natuurlijk meteen naar de achterkant van onze auto. Hele saaie lichten! Dat was geen verrassing, maar wel jammer.
Ik zou best achterlichten willen hebben in de vorm van een mooie letter M; mijn man zou misschien een W willen hebben… een omkeerbaar achterlicht, was dat wat?
Ondertussen reed mijn man onze auto de garage in. En deed de lichten uit.
Ach, dacht ik, onze lichten zijn prima. En overdag zie je ze toch niet.

In de beschutting van de abri wachtte ik op de bus. Het regende alsof het nooit meer zou ophouden toen een welgedane heer over het zebrapad aan kwam. Op zijn hoofd droeg hij een koddig roestbruin hoedje en onder zijn openhangende regenjas werd ik een gezelligheidsbuik gewaar. Hij bekeek mij waarderend, ondanks mijn leeftijd. Was dit te danken aan de zorg waarmee ik mijn fleurige T-shirt had uitgezocht? Had mijn peperdure verjongende crème dan toch gedaan wat hij in de televisiereclame beloofde?

De heer zette een stap in mijn richting, kruiste zijn armen over zijn buik en stak van wal. ‘Wat een weer, hè?’
Niets onschuldiger dan op de bus wachten en een praatje maken over het weer. Dacht ik.
‘Ja,’ knikte ik en glimlachte.
Fout! Met een vonk in zijn ogen schoof hij iets dichter naar me toe.
Ik probeerde me onopgemerkt dieper in het bushokje terug te trekken. Ik zag de snor boven zijn mond bewegen op een ritme van lange zinnen. Door het langsrazende verkeer hoorde ik slechts losse vlagen: werk zoeken, solliciteren, outplacement, afspraken en kennismakingsgesprekken. Werkzoekenden verdienen zonder meer mijn sympathie, dus nam ik een beleefd luisterende houding aan.
Hij wipte omhoog op zijn Mephistos en boog zijn bovenlichaam naar voren in de richting vanwaar de bus moest komen. ‘De bus is laat,’ zei hij.
Ik humde.
Breed lachend en zonder consideratie stapte hij mijn persoonlijke cirkel binnen. Verdorie! Waar bleef de bus? Ik rook zijn koffieadem en deed een miniem pasje naar achteren. Nu stond ik echt met mijn rug tegen de wand.
‘Gezellig, zo samen babbelen,’ zei hij glunderend.
Ik ontweek benauwd de uitnodigende blik in zijn glimmende oogjes. Eindelijk! In de verte kwam de bus!
Hij liet me galant als eerste instappen. Ik voelde de haren in mijn nek bewegen toen hij vlak achter mij binnenstapte. Zo snel ik kon, nam ik de enige zitplaats voor één persoon in beslag.
Terwijl hij langsliep zag ik de teleurstelling in zijn ogen.