‘Het zijn echte dagjesmensen,’ zei ze.
Ik dacht aan uitjes op zomerse zondagen met koelboxen en picknickmanden en wilde ‘gezellig’ roepen toen ze verder ging.
‘Neem nou mijn vader,’ ze nam even de tijd om te zuchten, ’de ene dag lijkt hij nog heel wat, de dag erna geef je er geen cent meer voor. En dan mijn moeder, óók! Precies van ’t zelfde.’ Ze schudde met haar hoofd.
Ik begreep dat het over haar ouders ging.
Haar ouders waren de dagjesmensen.
Ik moet nog 6000 woorden schrijven om de 50.000 uitdaging vol te maken. Dat is nog een hele klus, want er komen een paar drukke dagen aan waarin niet veel schrijftijd zal overblijven. Ook qua verhaal zal het lastig worden. Ik ben gisteren aan het laatste (misschien voorlaatste) hoofdstuk begonnen en het is belangrijk dat het allemaal ‘klopt.’ Dat de mensen die ik heb verzonnen de – voor hen – juiste dingen zeggen en doen, zodat de lezer straks zegt: Ja, dat was een mooi boek.
Nu geeft de website van de Nanowrimo regelmatig peptalks om de Wrimo’s (dat zijn wij, de schrijvers die meedoen) aan te moedigen. Kort samengevat zijn die peptalks meestal iets als: ‘Kom op, je kunt het.’ Of: ‘het maakt niet uit als het bagger is, dat verbeter je nog wel.’ Om ons door de laatste week heen te helpen, kregen we vandaag een tip die me wel aanstond. ‘Beloon jezelf, doe iets leuks, eet iets extra lekkers of koop iets wat je graag wilt hebben.’
Die wortel heb ik me eigenlijk al in de eerste week voor de neus gehangen, door bij de Nanowrimo in Amerika een T-shirt te bestellen met daar een leuke print van Winner-2021 op. En als ik die woorden niet gehaald heb, heb ik dat shirt niet verdien. Dat heb ik het voor niks besteld.
Nu wacht ik op de UPS … en op 6000 woorden.
Het is nog oktober, maar ik voel de hete adem van november al in mijn nek. Nu mag ik nog even freewheelen, beetje lanterfanten, wat familiebezoekjes en de boeken op mijn nachtkastje uitlezen, maar op 1 november moet ik aan de bak. Dan begint de NANOWRIMO, de SCHRIJFMARATHON. (Die hoofdletters staan er niet voor niets, want elke dag 1666 woorden schrijven is een soort van schrijftopsport, vind ik)
Mijn nieuwe project heeft als (werk)titel is ‘Betty’ en het genre is familieroman.
Tot nu toe bestaat mijn voorbereiding uit niet meer dan het aanmelden op de website. (En al die fantastische dingen die ik in slapeloze uurtjes bijeen fantaseer en tegen de ochtend weer vergeet. Of afkeur).
Het is niet gemakkelijk, maar ik heb er zin in.
Vijf minuten voor de training begon, viel mijn blik op mijn sportschoenen. Wat een prachtige veters! Ik strikte ze opnieuw, maakte een dubbele knoop en voelde hoe soepel het lint zich aan mijn vingers aanpaste. Donkerblauw, plat en in het midden een wit stippelrandje.
Ik vroeg mij af wie er voor de veters in schoenen verantwoordelijk is. Wie beslist daarover? Degene die (het uiterlijk van) de schoen ontwerpt? Heeft die persoon zelf een collectie veters bij de hand? Of worden er bij elke schoen ook bijpassende veters vervaardigd? Je zou haast zeggen van wel, want bij mijn vorige paar hadden de veters en de schoenen dezelfde perfecte grijsblauwe kleur. Bij de zwarte van daarvoor was de tong, de neus en de binnenzool net zo knalroze als de veters. En die veters hadden ook nog een subtiel zwart streepje.
Ik keek opnieuw naar de schoenen aan mijn voeten. Dezelfde donkerblauwe kleur als de veters, alleen de zolen waren wit en bij de hiel zat er een rozerood randje. Ik was al enthousiast over de schoenen (omdat ik er lekker op kon lopen) maar nu ik ze goed had bestudeerd, was ik er helemaal weg van.
Helemaal gegrepen door het veter-fenomeen haalde ik me mijn tot-in-de-tuin-gedegradeerde gympen voor de geest. Oranje, ja, maar hadden die nou oranje veters? Het antwoord boeide mijn stopwatch niet: drie – twee – een – start!
nb. ze bleken teleurstellend gewoon wit te zijn.
In het kader van hun provincietour nodigde Radio 5 mij uit voor een kort interview. (20 juli vanaf 22.15 uur). Hierin kon ik mijn band met de provincie Limburg toelichten en een eigen gedicht voorlezen. Dat was natuurlijk koren op mijn molen. Ik was van tevoren zenuwachtig, maar toen het gesprek eenmaal begonnen was, (over de watersnood, zo erg!) waren de zenuwen weg. (Die kwamen wel weer even terug toen er een hinderlijk piepje in de vaste telefoonlijn bleek te zitten en overgeschakeld moest worden naar mijn 06. Ziggo, doe er wat aan!)
Ik vertelde over mijn allerlimburgste boeken uitgegeven bij Zomer & Keuning: Tussen twee grenzen met de Selfkantkwestie en Zwarte ogen, groene ogen met de Emma mijn.
Daarna was het tijd voor mijn gedicht. Het kiezen van een passend gedicht was best lastig. Graag had ik een gedicht in het Limburgs willen voorlezen, maar omdat ik – samen met Rowwen Heze – nog wat geduld moet hebben voordat ‘heel Holland Limburgs lult’, koos ik een gedicht in het Nederlands dat ook goed bij de rest van het verhaal paste.
ONDER DE GROND
men verhaalde mij
van geschiedenis
onder mijn voeten
van duizend druppels
tussen steen en zand
ik legde mijn oor
op de aarde
hoorde water
klagen en vragen
hoe de jaren
naar de zee te dragen
De Mijn Emma in Hoensbroek, waar mijn opa gewerkt heeft, lag hemelsbreed 3 km van ons huis. Waarschijnlijk loopt er honderden meters onder ons huis een mijngang. Die nu vol water staat. Het zou dus best kunnen dat mijn opa precies onder mijn huis heeft staan ploeteren.Dat idee blijft mij een speciaal gevoel van verbondenheid met mijn opa en omgeving geven, al zijn de mijnen en mijn opa er al lang niet meer
Ik ben gek op spelletjes. Kaarten, bordspelen, gezelschapsspellen, letterspelletjes, noem ze allemaal maar op. Jammer genoeg vind ik niet altijd een enthousiasteling om mee te doen, (kan ik wel begrijpen hoor). Zodoende speel ik ook vaak solo-spelletjes op mijn iPad, met name bridge, rummy en Wordfeud.
Voor de gratis versies van die spellen zit ik dan wel opgescheept met reclamespotjes van de gekste dingen: rare huiselijke attributen, ‘comfy’ schoenen, badkamervernieuwers, een online supermarkt en allerlei must-have kleding. Die reclame laat ik voor wat het is, ik haal dan ’n kop koffie of blader even in de krant.
Sinds een paar dagen is er echter een spotje waar ik me over opwind. Het is een aanbeveling voor een app van een puzzeltje à la Tetris, waarbij je divers gevormde blokken netjes in rijen moet neerleggen. Op zich een leuk spel. Maar… de score wordt weergegeven in je hersenleeftijd!
In de voorbeelddemo bakt de modelpersoon er niets van en bij elke mislukte poging stijgt de hersenleeftijd met grote sprongen.
En bij 72 is ze af!
Wat zou professor Scherder daarvan zeggen? Ik vind het in elk geval niet leuk.
Met een paar vriendinnen wandelde ik een paar dagen geleden door een bos met witbloeiende geurende daslook. Ik zag bosviooltjes, lievevrouwenbedstro, witte, gele en roze anemonen, speenkruid, alles bloeide en groeide er vrolijk en uitgelaten op los. Ineens hoorde ik een van mijn vriendinnen zeggen: ‘Ik hou niet zo van gele bloemen.’
‘Ik ook niet echt,’ antwoordde de ander.
Verbaasd liet ik hun woorden tot me doordringen. De paardenbloemen in de berm waren opgebouwd uit perfecte laagjes gele lintjes, de glanzende speenkruidsterren schitterden aan hun groene firmament… hoe kun je nu niet van gele bloemen houden?
Of lag het aan mij? Had ik geen smaak en vond ik gele bloemen alleen maar mooi omdat geel, na blauw, mijn lievelingskleur was?
Was dat eigenlijk wel zo? Eigenlijk had ik geel geadopteerd als tweede kleur. En dat kwam weer door mijn vader. Hij had me ooit geantwoord dat geel zijn mooiste kleur was.
Of hij toen meende wat hij zei of dat het maar was om van mijn onnozele vragen af te zijn, weet ik niet. Vragen kan ik dat niet meer.
En belangrijk is dat ook niet meer, want de herinnering aan mijn vader blijft altijd geel van kleur.
En voor wie nog overtuigd moet worden van de schoonheid van gele bloemen: neem de A73 door Noord-Brabant, ga verder op de A50 richting Gelderland en geniet van de zee van mosterdplanten die links en rechts met je meegolft.
Het is maar iets onnozels, maar ik wil het er toch even over hebben. Om verwarring te voorkomen.
Het gaat over haar dat peper- en zoutkleurig is. Op zich is die omschrijving niet bijzonder of zeldzaam; in boeken kom je het wel vaker tegen. Ik stond er pas bij stil toen er in het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe boek een oudere heer met peper- en zoutkleurig haar opdook. Ik zag hem voor me, een beetje roos op de schouders van zijn versleten jasje, een beetje kaal en saai streperig beige-achtig haar. Maar is peper- en zoutkleurig haar wel licht bruin? Zout is wit, dat is duidelijk, maar peper?
Ik gebruik in de keuken gemalen witte peper. Waarom? Omdat ik dat als vanzelfsprekend van mijn moeder heb overgenomen. En waarschijnlijk gebruikt mijn man zwarte peper omdat zijn moeder dat deed. Is peperkleurig wit of zwart? Heeft mijn personage zwart haar met witte strepen? Of is hij toch blond met wit erin?
Ik zoek het op en leer dat er ook nog groene en rode peperkorrels bestaan. En dat Spaanse pepers en roze pepers geen echte pepers zijn. Maar op mijn vraag krijg ik geen duidelijk antwoord. Wikipedia vermeldt ook dat peper- en zoutkleurig haar, donker is met grijze strepen, of zwart met wit terwijl het volgens enkele kapper-websites blond haar is dat grijs wordt. En dat is precies wat ik ook dacht.
Voor de duidelijkheid, als ik het heb over peper- en zoutkleur, denk dan aan haar met witte en beige strepen. En saai.
Al meer dan 800 dagen aan een stuk leer ik Spaans. Op zijn Amerikaans. Via Duolingo. Duolingo is een website met een groot aanbod aan gratis online talencursussen. Het initiatief is afkomstig van een Amerikaanse universiteit en, behalve dat, zit het Amerikaans ook in de manier waarop de lessen wordt aangeboden, met toeters, bellen en triomfmuziek: alles om je maar te stimuleren je dagelijkse lesje te volgen.
Meestal doe ik mijn huiswerk op de computer. Het kan ook op de tablet, maar dan heb je net wat minder mogelijkheden.
De cursus Spaans, die ik doe, heeft meer dan honderdvijftig lessen, die elk weer zijn onderverdeeld in zo’n drie tot vijf lesjes. Voor je gemaakte huiswerk krijg je XP’s (experience points), voor elk behaald niveau een kroontje, en voor elke aansluitende huiswerkdag ontvang je lingots. Met de lingots kun je extraatjes ‘kopen’, zoals de uitdaging om binnen een bepaalde aantal minuten je lesje af te maken.
De Spaanse cursus wordt aangeboden vanuit het Engels. Dat zijn voor mij twee vliegen in een klap. Alle aspecten komen aan bod: schrijven, lezen, spreken, idioom, grammatica en luistervaardigheid.
Misschien denk je nu dat ik ben ingehuurd om reclame te maken voor Duolingo, maar, nee dat is niet zo. Dat is ook niet nodig, want ik ben maar een van de driehonderd miljoen cursisten. Ik vind het leuk en misschien jij ook wel.
Hij wees naar een boom en zei tegen mij: ‘Zullen we daar rond een uur of vier nog wat ballen inhangen? Ik heb er nog over.’ Ik vond het prima. Inderdaad stond er in een hoekje een boom nog een beetje kaal te wezen. Om vier uur kwam hij aanzetten met maar liefst drie volle dozen: ‘Die had ik bedoeld voor buiten, maar daar hangt genoeg.’ In de eerste doos zaten witte bollen van meloenformaat, allemaal apart ingepakt in cellofaan. ‘Mooi!’ zei ik. In de tweede doos zaten zilveren kerstballen van hetzelfde formaat. ‘En daarin zitten gouden,’ zei hij. Maar dat was niet zo. Het waren ook zilveren.
Terwijl hij de doos in een of ander magazijn ging ruilen voor gouden ballen, pakte ik alvast een witte bol uit het zakje. Er zat een ophanglusje aan, dus de ophanghaakjes die hij had meegebracht, hadden we niet nodig. Ik had de eerste bal nog maar net in de boom hangen, toen hij al terug was met de andere doos en een ladder.
‘Dat wordt weer prachtig,’ zei hij tussen gekscherend en serieus in. ‘Ik heb al veel gezien in mijn leven, maar dit gaat alles slaan.’ Hij deed een stap naar achteren en monsterde de boom zoals een schilder het schilderij bekijkt waar hij aan werkt. Dat was voor mij het teken dat het hier om serieus decoreren ging. Hier werden niet zomaar ballen in de boom gehangen, dit gebeurde met verstand van zaken. Hing mijn witte bal daar dan wel goed? Ja best wel.
Vrolijk zei hij: ‘Als jij me nou de ballen aangeeft, zo’n beetje om de beurt uit elke doos een, dan komen ze lekker verdeeld in de boom te hangen.’ ‘Goed plan,’ zei ik. En dat vond ik ook echt, want mijn manier van kerstbomen versieren is niet meer dan ‘het hangt erin, dus het is goed.’ We werkten lekker door. Ik haalde de ballen uit het zakje, deed er een haakje aan – want met haakje hangen ze toch nog net iets mooier – en hij hing ze op de perfecte plaats in de boom. In totaal hadden we ballen genoeg voor vier bomen.
Als je me niet gelooft, ga in de grot van Mergelrijk in Valkenburg kijken, daar zie je het meteen: esthetisch verantwoord gedecoreerde bomen, in een lijn met de rest van de grot. Echt de moeite waard.
