MARLEEN SCHMITZ

We moesten in Hasselt (B) zijn en besloten daarna maar meteen in de Haspengouw te gaan kijken of het al bloesem-fietstocht-tijd was.

Hij legde de kaart op mijn knie en startte de motor. ‘Kijk jij even hoe we moeten rijden?’

Mijn hartslag schoot omhoog. Ik ken mezelf, mijn richtinggevoel is zo goed als afwezig. Twijfelend vouwde ik de kaart open.

‘Waar zijn we nu?’

Hij probeerde een drukke weg op rijden en gaf geen antwoord, terwijl ik koortsachtig zocht naar een houvast op de kaart. Maar dat was er niet.

‘Moet ik deze, of de volgende weg hebben?’ vroeg hij.

‘Wacht nou even, ik ben nog aan het zoeken.’

‘Ik kan toch nu niet stoppen!’

‘Ja maar…’ begon ik, maar slikte de rest over ‘waarom hij dan niet van tevoren…’ in. Dat zou het niet beter maken. Vlug pakte ik mijn telefoon. ‘Ik kan beter overweg met de Tomtom en met Google maps dan met die kaart.’ 

‘Wat jij wilt. Als je me maar zegt, maar ik naartoe moet.’ 

Het rode stoplicht gaf me gelukkig tijd genoeg om te zoeken en we verschenen als een blauw stipje op het scherm. Daarna stuurde de telefoon ons over een smalle weg naar klein gehuchtje.‘We krijgen zeker de kortste route, de toeristische,’ zei ik toen we naar een nog smallere weg geleid werden. Maar dat was niet zo. 

‘Ga naar links en neem de voetgangerstunnel,’ zei mijn telefoon.

‘Neem de voetgangerstunnel??’ Lachend minderde hij vaart. ‘Zo goed met Google maps ben je blijkbaar toch niet.’

Had ik verdorie nog de optie ‘lopen’ aan staan!’

‘Het zijn echte dagjesmensen,’ zei ze. 

Ik dacht aan uitjes op zomerse zondagen met koelboxen en picknickmanden en wilde ‘gezellig’ roepen toen ze verder ging. 

‘Neem nou mijn vader,’ ze nam even de tijd om te zuchten, ’de ene dag lijkt hij nog heel wat, de dag erna geef je er geen cent meer voor. En dan mijn moeder, óók! Precies van ’t zelfde.’ Ze schudde met haar hoofd. 

Ik begreep dat het over haar ouders ging. 

Haar ouders waren de dagjesmensen.

Vijf minuten voor de training begon, viel mijn blik op mijn sportschoenen. Wat een prachtige veters! Ik strikte ze opnieuw, maakte een dubbele knoop en voelde hoe soepel het lint zich aan mijn vingers aanpaste. Donkerblauw, plat en in het midden een wit stippelrandje.

Ik vroeg mij af wie er voor de veters in schoenen verantwoordelijk is. Wie beslist daarover? Degene die (het uiterlijk van) de schoen ontwerpt? Heeft die persoon zelf een collectie veters bij de hand? Of worden er bij elke schoen ook bijpassende veters vervaardigd? Je zou haast zeggen van wel, want bij mijn vorige paar hadden de veters en de schoenen dezelfde perfecte grijsblauwe kleur. Bij de zwarte van daarvoor was de tong, de neus en de binnenzool net zo knalroze als de veters. En die veters hadden ook nog een subtiel zwart streepje.

Ik keek opnieuw naar de schoenen aan mijn voeten. Dezelfde donkerblauwe kleur als de veters, alleen de zolen waren wit en bij de hiel zat er een rozerood randje. Ik was al enthousiast over de schoenen (omdat ik er lekker op kon lopen) maar nu ik ze goed had bestudeerd, was ik er helemaal weg van.

Helemaal gegrepen door het veter-fenomeen haalde ik me mijn tot-in-de-tuin-gedegradeerde gympen voor de geest. Oranje, ja, maar hadden die nou oranje veters? Het antwoord boeide mijn stopwatch niet: drie – twee – een – start!

nb. ze bleken teleurstellend gewoon wit te zijn.

Ik ben gek op spelletjes. Kaarten, bordspelen, gezelschapsspellen, letterspelletjes, noem ze allemaal maar op. Jammer genoeg vind ik niet altijd een enthousiasteling om mee te doen, (kan ik wel begrijpen hoor). Zodoende speel ik ook vaak solo-spelletjes op mijn iPad, met name bridge, rummy en Wordfeud.

Voor de gratis versies van die spellen zit ik dan wel opgescheept met reclamespotjes van de gekste dingen: rare huiselijke attributen, ‘comfy’ schoenen, badkamervernieuwers, een online supermarkt en allerlei must-have kleding. Die reclame laat ik voor wat het is, ik haal dan ’n kop koffie of blader even in de krant. 

Sinds een paar dagen is er echter een spotje waar ik me over opwind. Het is een aanbeveling voor een app van een puzzeltje à la Tetris, waarbij je divers gevormde blokken netjes in rijen moet neerleggen. Op zich een leuk spel. Maar… de score wordt weergegeven in je hersenleeftijd! 

In de voorbeelddemo bakt de modelpersoon er niets van en bij elke mislukte poging stijgt de hersenleeftijd met grote sprongen.

En bij 72 is ze af! 

Wat zou professor Scherder daarvan zeggen? Ik vind het in elk geval niet leuk.

Met een paar vriendinnen wandelde ik een paar dagen geleden door een bos met witbloeiende geurende daslook. Ik zag bosviooltjes, lievevrouwenbedstro, witte, gele en roze anemonen, speenkruid, alles bloeide en groeide er vrolijk en uitgelaten op los. Ineens hoorde ik een van mijn vriendinnen zeggen: ‘Ik hou niet zo van gele bloemen.’
‘Ik ook niet echt,’ antwoordde de ander.
Verbaasd liet ik hun woorden tot me doordringen. De paardenbloemen in de berm waren opgebouwd uit perfecte laagjes gele lintjes, de glanzende speenkruidsterren schitterden aan hun groene firmament… hoe kun je nu niet van gele bloemen houden?
Of lag het aan mij? Had ik geen smaak en vond ik gele bloemen alleen maar mooi omdat geel, na blauw, mijn lievelingskleur was?
Was dat eigenlijk wel zo? Eigenlijk had ik geel geadopteerd als tweede kleur. En dat kwam weer door mijn vader. Hij had me ooit geantwoord dat geel zijn mooiste kleur was.
Of hij toen meende wat hij zei of dat het maar was om van mijn onnozele vragen af te zijn, weet ik niet. Vragen kan ik dat niet meer.
En belangrijk is dat ook niet meer, want de herinnering aan mijn vader blijft altijd geel van kleur.

En voor wie nog overtuigd moet worden van de schoonheid van gele bloemen: neem de A73 door Noord-Brabant, ga verder op de A50 richting Gelderland en geniet van de zee van mosterdplanten die links en rechts met je meegolft.