MARLEEN SCHMITZ

Vijf minuten voor de training begon, viel mijn blik op mijn sportschoenen. Wat een prachtige veters! Ik strikte ze opnieuw, maakte een dubbele knoop en voelde hoe soepel het lint zich aan mijn vingers aanpaste. Donkerblauw, plat en in het midden een wit stippelrandje.

Ik vroeg mij af wie er voor de veters in schoenen verantwoordelijk is. Wie beslist daarover? Degene die (het uiterlijk van) de schoen ontwerpt? Heeft die persoon zelf een collectie veters bij de hand? Of worden er bij elke schoen ook bijpassende veters vervaardigd? Je zou haast zeggen van wel, want bij mijn vorige paar hadden de veters en de schoenen dezelfde perfecte grijsblauwe kleur. Bij de zwarte van daarvoor was de tong, de neus en de binnenzool net zo knalroze als de veters. En die veters hadden ook nog een subtiel zwart streepje.

Ik keek opnieuw naar de schoenen aan mijn voeten. Dezelfde donkerblauwe kleur als de veters, alleen de zolen waren wit en bij de hiel zat er een rozerood randje. Ik was al enthousiast over de schoenen (omdat ik er lekker op kon lopen) maar nu ik ze goed had bestudeerd, was ik er helemaal weg van.

Helemaal gegrepen door het veter-fenomeen haalde ik me mijn tot-in-de-tuin-gedegradeerde gympen voor de geest. Oranje, ja, maar hadden die nou oranje veters? Het antwoord boeide mijn stopwatch niet: drie – twee – een – start!

nb. ze bleken teleurstellend gewoon wit te zijn.

Ik ben gek op spelletjes. Kaarten, bordspelen, gezelschapsspellen, letterspelletjes, noem ze allemaal maar op. Jammer genoeg vind ik niet altijd een enthousiasteling om mee te doen, (kan ik wel begrijpen hoor). Zodoende speel ik ook vaak solo-spelletjes op mijn iPad, met name bridge, rummy en Wordfeud.

Voor de gratis versies van die spellen zit ik dan wel opgescheept met reclamespotjes van de gekste dingen: rare huiselijke attributen, ‘comfy’ schoenen, badkamervernieuwers, een online supermarkt en allerlei must-have kleding. Die reclame laat ik voor wat het is, ik haal dan ’n kop koffie of blader even in de krant. 

Sinds een paar dagen is er echter een spotje waar ik me over opwind. Het is een aanbeveling voor een app van een puzzeltje à la Tetris, waarbij je divers gevormde blokken netjes in rijen moet neerleggen. Op zich een leuk spel. Maar… de score wordt weergegeven in je hersenleeftijd! 

In de voorbeelddemo bakt de modelpersoon er niets van en bij elke mislukte poging stijgt de hersenleeftijd met grote sprongen.

En bij 72 is ze af! 

Wat zou professor Scherder daarvan zeggen? Ik vind het in elk geval niet leuk.

Met een paar vriendinnen wandelde ik een paar dagen geleden door een bos met witbloeiende geurende daslook. Ik zag bosviooltjes, lievevrouwenbedstro, witte, gele en roze anemonen, speenkruid, alles bloeide en groeide er vrolijk en uitgelaten op los. Ineens hoorde ik een van mijn vriendinnen zeggen: ‘Ik hou niet zo van gele bloemen.’
‘Ik ook niet echt,’ antwoordde de ander.
Verbaasd liet ik hun woorden tot me doordringen. De paardenbloemen in de berm waren opgebouwd uit perfecte laagjes gele lintjes, de glanzende speenkruidsterren schitterden aan hun groene firmament… hoe kun je nu niet van gele bloemen houden?
Of lag het aan mij? Had ik geen smaak en vond ik gele bloemen alleen maar mooi omdat geel, na blauw, mijn lievelingskleur was?
Was dat eigenlijk wel zo? Eigenlijk had ik geel geadopteerd als tweede kleur. En dat kwam weer door mijn vader. Hij had me ooit geantwoord dat geel zijn mooiste kleur was.
Of hij toen meende wat hij zei of dat het maar was om van mijn onnozele vragen af te zijn, weet ik niet. Vragen kan ik dat niet meer.
En belangrijk is dat ook niet meer, want de herinnering aan mijn vader blijft altijd geel van kleur.

En voor wie nog overtuigd moet worden van de schoonheid van gele bloemen: neem de A73 door Noord-Brabant, ga verder op de A50 richting Gelderland en geniet van de zee van mosterdplanten die links en rechts met je meegolft.

Al meer dan 800 dagen aan een stuk leer ik Spaans. Op zijn Amerikaans. Via Duolingo. Duolingo is een website met een groot aanbod aan gratis online talencursussen. Het initiatief is afkomstig van een Amerikaanse universiteit en, behalve dat, zit het Amerikaans ook in de manier waarop de lessen wordt aangeboden, met toeters, bellen en triomfmuziek: alles om je maar te stimuleren je dagelijkse lesje te volgen.

Meestal doe ik mijn huiswerk op de computer. Het kan ook op de tablet, maar dan heb je net wat minder mogelijkheden.

De cursus Spaans, die ik doe, heeft meer dan honderdvijftig lessen, die elk weer zijn onderverdeeld in zo’n drie tot vijf lesjes. Voor je gemaakte huiswerk krijg je XP’s (experience points), voor elk behaald niveau een kroontje, en voor elke aansluitende huiswerkdag ontvang je lingots. Met de lingots kun je extraatjes ‘kopen’, zoals de uitdaging om binnen een bepaalde aantal minuten je lesje af te maken.

De Spaanse cursus wordt aangeboden vanuit het Engels. Dat zijn voor mij twee vliegen in een klap. Alle aspecten komen aan bod: schrijven, lezen, spreken, idioom, grammatica en luistervaardigheid.

Misschien denk je nu dat ik ben ingehuurd om reclame te maken voor Duolingo, maar, nee dat is niet zo. Dat is ook niet nodig, want ik ben maar een van de driehonderd miljoen cursisten. Ik vind het leuk en misschien jij ook wel.

Hij wees naar een boom en zei tegen mij: ‘Zullen we daar rond een uur of vier nog wat ballen inhangen? Ik heb er nog over.’ Ik vond het prima. Inderdaad stond er in een hoekje een boom nog een beetje kaal te wezen. Om vier uur kwam hij aanzetten met maar liefst drie volle dozen: ‘Die had ik bedoeld voor buiten, maar daar hangt genoeg.’ In de eerste doos zaten witte bollen van meloenformaat, allemaal apart ingepakt in cellofaan. ‘Mooi!’ zei ik. In de tweede doos zaten zilveren kerstballen van hetzelfde formaat. ‘En daarin zitten gouden,’ zei hij. Maar dat was niet zo. Het waren ook zilveren. 

Terwijl hij de doos in een of ander magazijn ging ruilen voor gouden ballen, pakte ik alvast een witte bol uit het zakje. Er zat een ophanglusje aan, dus de ophanghaakjes die hij had meegebracht, hadden we niet nodig. Ik had de eerste bal nog maar net in de boom hangen, toen hij al terug was met de andere doos en een ladder.

‘Dat wordt weer prachtig,’ zei hij tussen gekscherend en serieus in. ‘Ik heb al veel gezien in mijn leven, maar dit gaat alles slaan.’ Hij deed een stap naar achteren en monsterde de boom zoals een schilder het schilderij bekijkt waar hij aan werkt. Dat was voor mij het teken dat het hier om serieus decoreren ging. Hier werden niet zomaar ballen in de boom gehangen, dit gebeurde met verstand van zaken. Hing mijn witte bal daar dan wel goed? Ja best wel.

Vrolijk zei hij: ‘Als jij me nou de ballen aangeeft, zo’n beetje om de beurt uit elke doos een, dan komen ze lekker verdeeld in de boom te hangen.’ ‘Goed plan,’ zei ik. En dat vond ik ook echt, want mijn manier van kerstbomen versieren is niet meer dan ‘het hangt erin, dus het is goed.’ We werkten lekker door. Ik haalde de ballen uit het zakje, deed er een haakje aan – want met haakje hangen ze toch nog net iets mooier – en hij hing ze op de perfecte plaats in de boom. In totaal hadden we ballen genoeg voor vier bomen.  

Als je me niet gelooft, ga in de grot van Mergelrijk in Valkenburg kijken, daar zie je het meteen: esthetisch verantwoord gedecoreerde bomen, in een lijn met de rest van de grot. Echt de moeite waard.